Germanio

Germanio estas la ŝtato en Centra Eŭropo.

Citaĵoj

Erich Fromm

	« Por grandega parto de malsupraj tavoloj de la meza klaso en Germanio kaj en aliaj eŭropaj landoj, sadismo-masoĥisma karaktero estas tipa; kaj, kiel estos montrite, nome en karakteroj de tiu ĉi tipo trovis plej viglan reagon la nazia ideologio. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« En multaj kazoj homoj, havantaj nenion komunan kun naziismo, defendas naziismon de kritiko de la eksterlandanoj, ĉar ili konsideras ĝin atakoj kontraŭ Germanio. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« …la plej grava aksiomo de la politika propagando: ĉiuj atakoj kontraŭ [Nazia] Germanio kiel ŝtato, ĉia propagando, kalumnianta “germanojn” (kiel kromnomo “hunoj” dun la pasinta milito), nur fortigas lojalecon de tiuj, kiuj ankoraŭ ne komplete sin identigas kun la nazia sistemo. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« [pri Germanio en la 1920-aj jaroj kaj konduto de superaj klasoj] Ili diris, ke demokratio ne funkcias. Efektive oni povus diri, ke la demokratio funkcias tro bone: la parlamento sufiĉe adekvate reprezentis respektivajn interesojn de diversaj klasoj de la landa loĝantaro kaj ĝuste pro tio la parlamenta sistemo iĝis malkongrua al la interesoj de grandaj industriistoj kaj duonfeŭdaj terposedantoj, ne dezirintaj perdi siajn privilegiojn. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« La naziisma sistemo estas “perfektigita” variaĵo de la antaŭmilita germana imperiismo; la nazioj daŭrigas la aferon de la falinta monarĥio. (Cetere la respubliko ankaŭ preskaŭ ne ĝenis la evoluon de la monopolisma kapitalismo en Germanio, eĉ helpis al ĝi laŭeble). » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« Hitlero evidentiĝis tiom efika ilo pro tio, ke en li kombiniĝis trajtoj de la indignita kaj kolerigita eta burĝo, kun kiu malsupraj tavoloj de la meza klaso povus identigi sin emocie kaj socie, kaj trajtoj de renegato, preta servi al la interesoj de la germanaj industriistoj kaj junkroj. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« Ofte okazas, ke iu socia grupo je nivelo de konscio akceptas iujn ideojn, sed tiuj ĉi ideoj efektive ne tuŝas la tutan naturon de tiu ĉi grupo pro specifeco de ĝia socia karaktero; tiaj ideoj restas nur sortimento de konsciitaj principoj, sed je kriza momento homoj montriĝas malkapablaj agi laŭe al siaj principoj. Kiel ekzemplo povas servi laborista movado en Germanio dum la venko de naziismo. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

	« [pri Germanio en la 1930-aj jaroj] Unu el eraroj de radikalaj gvidantoj konsistis en tio, ke ili supertaksis la forton de siaj partioj: ili vidis kiom vaste estas disvastiĝintaj iliaj ideoj kaj ne rimarkis kiom supraĵe tiuj ideoj estas alproprigitaj. » — Erich Fromm, Fuĝo for de libereco [1941]

« Germanio inverse [kompare al Italio] estis la plej evoluita industria lando en Eŭropo. Kaj se faŝismo povis havi almenaŭ ekonomian destinon, do naziismo ne havis ankaŭ ĝin. Ĝi estis ribelo de la malsupraj kaj mezaj klasoj, senlaboraj oficiroj kaj studentoj kaj baziĝis sur senmoraligo, kiu iĝis sekvo de la milita malvenko kaj inflacio, kaj pli ĝuste, de la amasa senlaboreco en la periodo de la deklino post 1929. Tamen naziismo ne povus venki sen aktiva subteno de grandaj posedantoj de financa kaj industria kapitaloj, timigitaj je kreskanta en la amasoj malkontento pri la kapitalisma sistemo... Tiu minaco kaŭzis, ke gravaj fakoj de la germana kapitalismo subtenis Hitleron. » — Erich Fromm, La sana socio [1955]

Henry Kissinger

Diplomatio [1994]

	« Poiomete Theodore Roosevelt venis al kompreno de tio, ke Germanio estas minaco al la eŭropa ekvilibro kaj li ekligis nacian intereson de Usono kun naciaj interesoj de Britio kaj Francio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Germanio estis batalejo de plejparto de la eŭropaj militoj, multaj el kiuj estis iniciitaj de Francio, kaj pro tio ĝi maltrafis la unuan ondon de la eŭropa koloniado de transmaraj teritorioj. Kiam Germanio finfine tamen unuiĝis, ĝi havis tiom etan sperton pri difinado de propra nacia intereso, ke tio kaŭzis abundon da plej teruraj tragedioj de nia jarcento. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« …ekde momento de la fino de la Tridekjara milito interna aranĝo de Germanio estis stariganta antaŭ Eŭropo la saman dilemon: ĉiufoje kiam Germanio estis malforta kaj malunuigita, ĝi estis tento por siaj najbaroj, speciale por Francio, kaj por ilia ekspansiismo. Samtempe perspektivo de la germana unuiĝo timigis la najbarajn ŝtatojn, kio daŭras ĝis nuntempo. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Historie ekde la vidpunkto de la eŭropa mondo tiu ĉi lando ĉiam estis tro malforta aŭ tro forta. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Necesos jardekoj da germana militemo kaj sensentemo por transloki la ĉefan maltrankvilecon de Britio rilate sekurecon al Germanio kaj tio finfine okazis nur post la komenco de nia jarcento. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Jarcenton post la franco-prusa milito, problemo de la pli pova Germanio plu estas koŝmaro por Francio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Germana anekso de Alzaco-Loreno elvokis neestingeblan malamikecon en Francio, kio ekskludis ĉiujn diplomatiajn eblecojn por Germanio rilate Francion. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Malkapablo de la “fera kanceliero” enradikigi sian politikon forme de iuj institucioj devigis Germanion turniĝi kiel sciuro en rado de diplomatio, de kio ĝi sukcesis liberiĝi nur komencinte armilkonkuron kaj poste uzinte militon. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Post la unuigo Germanio iĝis la plej pova potenco en la kontinento kaj estis akiranta pli da povo kun ĉiu jardeko, per tio revoluciigante la eŭropan diplomation. Ekde momento de apero de la nuntempa sistemo de ŝtatoj en la tempo de Armand Jean du Plessis de Richelieu potencoj laŭ randoj de Eŭropo – Britio, Francio, Rusio – estis premantaj al ĝia centro. Nun ja unuafoje la centro de Eŭropo iĝis sufiĉe pova por okazigi premon sur periferion. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Germanio vidis neniujn naciajn interesojn en Balkanio. Sed ĝi montris egan interesiĝon pri konservado de la Aŭstro-Hungaria imperio. Ĉar oni opiniis ke kolapso de tiu ĉi dueca monarĥio kaŝis en si riskon de detruo de la tuta germana politiko de Otto von Bismarck. Germanlingvaj katolikoj de la imperio ekdezirus tiam aliĝi al Germanio, kio endanĝerigus dominadon de la protestanta Prusio por kiu Bismarck tiom pene luktis. Kaj la disfalo de la Aŭstria imperio senigus Germanion je ĝia sola fidinda aliancano. Aliflanke kvankam Bismarck deziris konservi Aŭstrion, li havis eĉ ne etan deziron defii Rusion. Tiun kaprompilon li dum kelkaj jardekoj lerte ŝovis en foran angulon, sed malsukcesis solvi ĝin. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Otto von Bismarck foje diris ke kiam kunsidas kvin ludantoj, oni prefere ludu ĉe la flanko de tri. Sed post kiam el kvinopo de la potencoj – Anglio, Francio, Rusio, Aŭstrio kaj Germanio – Francio iĝis malamika lando, Britio estis nealirebla pro sia politiko de “brila izolado”, aperis ambigueco en pozicio de Rusio pro ĝia konflikto kun Aŭstrio. En tiu situacio Germanio bezonis aliancanon same kun Rusio kaj kun Aŭstrio por formi triopon… Tiel rilatoj inter Germanio kaj Rusio iĝis ŝlosilo al la eŭropa paco. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Sed en la 1880-aj jaroj formiĝis senprecedenca situacio. Germanio iĝis tro forta por resti flanke, ĉar tio povus unuigi Eŭropon kontraŭ ĝi. Sed ĝi ne povis ankaŭ plu esperi pri la historia, preskaŭ aŭtomata subteno de Rusio. Germanio iĝis giganto, kiu bezonis amikojn. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Bedaŭrinde post foriro de Otto von Bismarck sindeteno estis kvalito, kiu plej multe mankis al Germanio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Kialo pro kiu germanaj ŝtataj agantoj estis obseditaj je ideo de kruda forto, estis tio ke Germanio, malsame ol aliaj naciaj ŝtatoj, ne havis integran filozofian bazon… Strikte dirite, Germanio de Otto von Bismarck tute ne estis efektivigo de revoj pri kreado de nacia ŝtato, ĉar li intence ekskludis el ĝi la aŭstriajn ĝermanojn… Manko de intelektaj radikoj estis la ĉefa kialo de necelkonscieco de la germana ekstera politiko. Memoro pri tio ke Germanio dum longa tempo servis kiel ĉefa militejo de Eŭropo estigis ĉe la germana popolo profunde enradikiĝintan senton de manko de sekureco. Kvankam la imperio de Bismarck estis nun la plej pova ŝtatego en la kontinento, al la germanaj gvidantoj ĉiam ŝajnis ke ilin atendas iu malklara minaco, kion atestas ilia obsedo je konstanta batalpreteco, ŝarĝita je militema retoriko. Germanaj militaj strategoj ĉiam eliris el neceso sin defendi kontraŭ kombino de ĉiuj najbaroj de Germanio samtempe. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Sub influo de emocioj de momento kaj pro kompleta manko de kompreno de psikologio de la aliaj, la germanaj gvidantoj post Bismarck kombinis furiozon kun maldecidemo, metante la landon unue je izolado, kaj poste je la milito. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Laŭ ironio de la sorto, dum granda parto de la ekzistado de la imperiestra Germanio, la ĉefa minaco al paco estis konsiderata ne Germanio, sed Rusio… Efektive estis malmulte da gravaj pruvoj de tio, ke Rusio povintus strebi al kreo de eŭropa imperio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« [en la 19-a jarcento] Malgraŭ la tuta aŭtokrateco de Germanio, ĝia gvidantaro atente aŭskultis voĉon de publika opinio kaj troviĝis sub fortega influo de naciismaj influgrupoj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Neniu afero povus transformi Brition je tiom nepacigebla malamiko kiel minaco al ĝia dominado sur la maroj. Sed nome tion faris Germanio, ŝajnas eĉ sen kompreni ke tiun defion jam ne eblos nuligi. Ekde la mezo de la 1890-aj jaroj ene de Germanio ekkreskis premo pri neceso konstrui grandan mararmeon… Tiel komenciĝis erara cirklo, finiĝinta per konfrontiĝo. Kaj ĉio ĉi okazis por konstrui la mararmeon, kiu en estonta mondmilito nur unufoje renkontiĝos kun la brita en la Jutlanda batalo, kiu donis decidan sukceson al neniu flanko. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Mararmea programo de Germanio, aprobita sur ondo de kontraŭbritaj insultoj dum la anglo-bura milito en 1899-1902, sekvigis ĉiuflankan rekonsideron de la brita ekstera politiko. Dum unu jarcento kaj duono Britio konsideris Francion la ĉefa minaco al eŭropa ekvilibro, kiun necesis kontraŭstari per subteno de unu el germanaj ŝtatoj, plejparte de Aŭstrio, sed foje ankaŭ de Prusio. Kaj ĝi traktis Rusion kiel ege seriozan danĝeron por sia imperio. Sed tuj post kiam estis farita alianco kun Japanio, Britio komencis rekonsideri siajn historie formiĝintajn prioritatojn. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« [pri la 1910-aj jaroj] Dum nura jardeko Rusio, antaŭe ligita al Germanio per la Traktatro pri Reciproka Sekurigado, transformiĝis je milita aliancano de Francio, dum Britio, objekto de konstantaj provoj de Germanio transformi ĝin je sia partnero, aliĝis al franca diplomatia tendaro. Germanio montris ŝokan arton, izolinte sin kaj interproksimiginte tri eksajn malamikojn en celita nome kontraŭ ĝi mem kaj malamika al ĝi koalicio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Ebleco por Germanio testi fortikecon de Antanto aperis en Maroko, kie francaj planoj prezentis rompon de traktato, fiksinta sendependecon de Maroko kaj kie Germanio havis gravajn komercajn interesojn. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Post apero de la anglo-franco-rusia bloko en 1907, en ludo de la eŭropa diplomatio restis nur du fortoj: Triopa konsento kaj alianco inter Germanio kaj Aŭstrio. Ĉirkaŭigo de Germanio iĝis kompleta. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« En la “Memorando de Eyre Crowe haveblas tiom alta grado de analizo, kiun antaŭe atingis neniu dokumento de la post-Bismarcka Germanio. Konflikto estiĝis inter strategio kaj kruda forto… Agnoskante ekzistadon de grave malsamaj opinioj ĉe Britio, Francio kaj Rusio, Crowe tamen taksis ilin kiel tiajn pri kiuj oni povus atingi kompromison, ĉar tiuj malsamaj opinioj rilatas al difineblaj, do limigitaj celoj. La eksteran politikon de Germanio faris danĝera nome manko de rekonebla racia kerno, staranta malantaŭ senfinaj tutmondaj atakoj, kiuj etendiĝis eĉ ĝis tiom foraj regionoj kiel Sud-Afriko, Maroko kaj Proksima Oriento. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Estante fidela al la ĉefaj reguloj de la reala politiko, Realpolitik, Crowe asertis ke ne motivoj, sed strukturo determinas stabilecon: intencoj de Germanio havas neniun signifon, gravas nur ĝiaj eblecoj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Kaze de milito je du frontoj, Helmuth von Moltke planis dividi la germanan armeon je pli aŭ malpli egalajn partojn en oriento kaj okcidento kaj okazigi defendajn agojn ĉe ambaŭ frontoj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Alfred von Schlieffen ellaboris planon de decida kaj rapida venko en unu fronto kun posta translokado de la fortoj kontraŭ alia malamiko, tiel atingante konvinkan rezulton ĉe ambaŭ frontoj. Ĉar rapida kaj decida atako en oriento ne eblis pro malrapida ritmo de la rusia mobilizado, kiu kiel oni supozis povus okupi ses semajnojn, kaj pro vasteco de la rusia teritorio, Schlieffen decidis venki la francan armeon la unuan eĉ ĝis kiam la rusia armeo estos komplete mobilizita. Por ĉirkaŭiri pezajn francajn fortikaĵojn ĉe la germana limo, Schlieffen proponis rompi neŭtralecon de Belgio, kondukinte germanajn trupojn flanke tra ĝia teritorio… La plano estis same brila kaj senracia. Minimuma kono de la historio povus sugesti al li, ke Britio nepre ekmilitos se okazos invado al Belgio – tiun fakton ŝajne komplete malatentis la kaiser kaj la germana ĝenerala stabo. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« [pri la Unua mondmilito] Laŭ ironio de la sorto, Germanio malgajnis en ofensivaj bataloj en okcidento kaj gajnis defendajn batalojn en oriento, ĝuste kiel prognozis maljunulo Helmuth von Moltke. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« En 1880 en Francio loĝis 15,7% loĝantaro de Eŭropo. En 1900 tiu cifero malaltiĝis ĝis 9,7%. En 1920 loĝantaro de Francio konsistigis 41 milionojn da homoj dum tiu de Germanio – 65 milionojn, kio devigis francan ŝtatan aganton Aristide Briand respondi al kritikistoj riproĉintaj lin pri politiko de pacigado rilate Germanion, ke li realigas eksteran politikon, kiu kongruas al fekundindico en Francio. Falo de ekonomia povo de Francio en komparaj indicoj estis eĉ pli rimarkinda. En 1850 Francio estis la plej granda industria evoluinta lando en la kontinento. En 1880 produktado de ŝtalo, karbo kaj fero fare de Germanio superis la francan. En 1913 Francio elminis 41 milionojn da tunoj da karbo kompare al 279 milionoj da tunoj, elminataj de Germanio; fine de la 1930-aj diferenco kreskis ĝis 47 milionoj da tunoj elminitaj de Francio kompare al 351 milionoj da tunoj ĉe Germanio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Kaj nur en la post-Versajla periodo Francio venis al klara kompreno de tio, ke malvenko farita al ĝi de Germanio en 1871, ne estis devio de la normo. Sola vojo por Francio konservi povekvilibron kun Germanio povus esti divido de Germanio je konsistigantaj ĝin ŝtatoj, eble per restarigo de la Germana konfederacio de la 19-a jarcento. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Kiam en 1989 falis la Berlina muro, prezidanto de Francio François Mitterrand iun tempon promociis ideon de kunlaboro kun Miĥail Gorbaĉov je la afero de kontraŭstarado al la unuiĝo de Germanio. Sed Gorbaĉov, tro okupita je internaj problemoj, ne tre deziris komenci tiun ĉi aventuron dum Francio estis nesufiĉe forta por sukcesi pri tio sola. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Antaŭ la milito Germanio havis fortajn najbarojn oriente kaj okcidente. Ĝi ne povis ekspansii en iu ajn direkto sen alfronti reziston de granda ŝtato – Francio, la Aŭstrio-Hungara imperio aŭ Rusio. Sed post subskribo de la Versajla traktato oriente Germanio ne plu havis kontraŭpezon. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« [pri la intermilita periodo] Pollando mem estis tro malforta por preni sur sin rolon de Rusio [je detenado de Germanio]. La Versajla traktato fakte stimulis Rusion kaj Germanion dividi Pollandon, ĝuste kion ili faris post 20 jaroj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« …germana iredentismo, do strebo al unuiĝo de ĉiuj germanoj, estis subtenata de la baza principo de la Versajla traktato, kreskigante kulposenton ĉe la demokratiaj landoj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« En longdaŭra perspektivo Germanio post la Versajlo estis en oble pli bonaj kondiĉoj por domini en Eŭropo ol antaŭ la milito. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« En 1924 stabo de la brita terarmeo venis al la sama konkludo [kiel Ferdinand Foch], kiam ĝi prognozis ke Germanio denove ekmilitos kontraŭ Britio pro la samaj problemoj, kiuj simple “estos ripetiĝo de situacioj, engaĝintaj nin en la lastan militon”. Malpermesoj truditaj de la Versajla traktato, kiel asertis stabaj militistoj, prokrastos rearmadon de Germanio maksimume por naŭ monatoj kaj ĉesos efiki tuj post kiam Germanio eksentos sin sufiĉe politike forta por forĵeti katenojn de la Versajlo – la ĝenerala stabo klarvide donis por tio proksimume 10 jarojn. Agante unisone kun analizo de francoj, la brita ĝenerala stabo ankaŭ antaŭdiris ke Francio estos sendefenda se tiutempe ĝi ne faros union kun “unuarangaj potencoj”. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« [pri interproksimiĝo de Germanio kaj Sovetunio dum la intermilita periodo] …okcidentaj aliancanoj kreis kondiĉojn por ĝi, subiginte al ostracismo la plej grandajn kontinentajn potencojn per kreado de zono de malfortaj ŝtatoj malamikaj unu al alia, kaj per dispartigo de Germanio kaj Sovetunio. Ĉio ĉi kreis maksimumon de instigaj motivoj por Germanio kaj Sovetunio por superi ideologian malamikecon kaj kunlabori pri detruado de la Versajlo. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« [pri la Vejmara respubliko] Demokratiaj ŝtataj agantoj de la nova Germanio neniam estis sufiĉe aprezitaj pro tio ke ili konservis fundamenton de sia lando ĉe tiom komplikaj cirkonstancoj. En politiko cetere malofte okazas premioj pro malgrandigo de damaĝo, ĉar tre malofte eblas pruvi ke sekvoj povus esti eĉ pli malbonaj. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« [pri la intermilita periodo] Dum sekvaj kvin jaroj Germanio pagis reparaciojn je proksimume unu miliardon da usonaj dolaroj kaj ricevis ĉirkaŭ du miliardoj da dolaroj forme de pruntoj, ĉefe de Usono. Fakte Usono pagis la reparaciojn de Germanio dum Germanio uzis reston de la usonaj pruntoj por modernigi sian industrion. Francio insistis je la reparacioj por konservi Germanion malforta. La devigita elekti inter Germanio malforta kaj Germanio kapabla pagi la reparaciojn, Francio preferis la lastan varianton, ĉe tio ĝi devis ne enmiksiĝi, vidante kiel la reparacioj helpas restarigi le ekonomian kaj fine militan povon de Germanio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« Post la Lokarna traktato al Germanio impetis kapitalo – ĉefe la usona – akcelante moderniĝon de ĝia industrio… Kaŝita rearmiĝo de Germanio estis okazanta kun granda rapideco. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Germanio provis trovi azilon en aro da malfortaj unioj, transformante la garantiojn unuflanke donitajn en la 1920-aj jaroj al Pollando, Ĉeĥoslovakio kaj Rumanio, je traktatoj pri reciproka milita helpo… Substrekante malkonvenecon de tiuj ĉi paktoj, Pollando ekvilibrigis siajn sindevigojn rilate Francion per traktato pri neagreso kun Germanio, tiel ke kaze de atako kontraŭ Francio la oficialaj sindevigoj de Pollando reciproke ekskludus unu la alian, pli ĝuste ili donis al Pollando liberecon pri elekto de tia alianco, kiu donus al ĝi pli grandajn avantaĝojn dum la krizo. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

« Tradicia elekto de Francio en la afero de detenado de Germanio per proksimiĝo al Rusio estis ekskludita de iu ajn eventuala varianto de evoluo de Sovetunio: se rezulte sekvos ĥaoso kaj disfalo, do Rusio iĝos tro malforta por esti kontraŭpezilo de Germanio; se ekregos la rusa naciismo kaj okazos recentralizado, do la nova ŝtato, plu posedanta milojn da nukleaj armiloj, povos iĝi tro forta por esti partnero de Francio. Tute ne estas garantiite ke tiu nova ŝtato preferos Francion. Ĝi sendube konsiderus pli alloga por si union kun Usono aŭ Germanio… Do Usono restas la plej fidinda, kvankam koncepte plej malfacila, partnero de Francio kaj ankaŭ ĝia sola garantio en efektivigo de absolute necesa por ĝi amikeco kun Germanio. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

	« [en la 1960-aj jaroj] Germana politiko de la Nordatlantika alianco estis fiaskanta. » — Henry Kissinger, Diplomatio [1994]

Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Unu el ironioj de la sorto konsistas en tio, ke el ĉiu malgajnita mondmilito Germanio estis eliranta pli forta rilate siajn najbarojn ol ĝi estis antaŭ ilia komenco. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« En Germanio, malsame ol en la aliaj grandaj eŭropaj ŝtatoj, naciismo kaj demokratio evoluis aparte, ofte konfliktante unu kontraŭ la alia... Rezulte de tio la germana naciismo havis abstraktan, emocian kaj romantikan karakteron. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

	« Dum jarcentoj Germanio estis tro malforta aŭ tro forta por konservi pacon en Eŭropo. » — Henry Kissinger, Ĉu Usono bezonas eksteran politikon?: Al diplomatio de la 21-a jarcento [2001]

Diversaj aŭtoroj

« Mi ne povas imagi pli fortan kialon por estonta milito ol tio ke la germana popolo, kiu sendube montris sin kiel unu el plej energiaj kaj povaj popoloj en la mondo, estos ĉirkaŭita de ŝtatetoj, neniu el kiuj antaŭe kreis por si stabilan regadon, sed en ĉiu el kiuj loĝas signifaj amasoj da germanoj, postulantaj unuiĝon kun la patrujo. » — David Lloyd George, Notico al Woodrow Wilson [la 25-an de marto 1919]

	« Mi ne havas iluziojn. Mi estas konvinkita ke Germanio deziras denove armiĝi… Ni troviĝas je turnopunkto de la historio. Ĝis nun Germanio sekvis politikon de obeemo… Nun ĝi komencas efektivigi aktivan memstaran politikon. Morgaŭ tio estos politiko de teritoriaj pretendoj. » — Édouard Herriot, [1932]

	« La tiel nomata eŭropa povekvilibro ĝis nun funkciis kontraŭ ne nur Germanio, sed ankaŭ kontraŭ Sovetunio. Do Sovetunio aplikos ĉiujn rimedojn por preventi restarigon de la antaŭa povekvilibro en Eŭropo. Komento de Henry Kissinger: En diplomatia lingvaĵo esprimo “ĉiuj rimedoj” kutime inkluzivas minacon de milito. » — Stalin, al Stafford Cripps [Julio 1940]

« Francio kaj Britio neniam estos potencoj kompareblaj kun Usono kaj Sovetunio. Ankaŭ Germanio ne estos. Por ili restas unusola vojo ludi certan rolon en la mondo — unuiĝi por ke aperu la unueca Eŭropo. Britio ankoraŭ ne maturiĝis por tio, sed la historio de la Suezo helpos fortikigi ĝian spiriton. Ni ne povas perdi tempon: Eŭropo iĝos via regajno. » — Konrad Adenauer al Christian Pineau, la 6-an de novembro 1956

	« [pri Germanio post la Versajla traktato] Malpermeso de la armeo estis kiel malpermeso de la religio. La kredo de la patroj estis ofendita, restarigi ĝin estas sankta devo de ĉiu viro. Sur tiun ĉi vundon falis la vorto “Versajlo” ĉiufoje kiam ĝi estis prononcata; danke al ĝi la vundo restis freŝa, sangofluis kaj ne resaniĝis. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« Ankoraŭ en 1918 mi rimarkis specifajn perturbojn en la nekonscia sfero de miaj germanaj pacientoj, kiujn ne eblis klarigi per ilia individua psikologio... La observitaj de mi arketipoj esprimis prahomajn instinktojn, perforton kaj kruelon... tiun staton neniukaze oni povas konsideri la pure teŭtona fenomeno. Atako de la primitivaj psikologiaj fortoj havis pli aŭ malpli totalan karakteron. » — Carl Gustav Jung, Lukto kontraŭ la ombro

	« En Germanio la plej alta formo de rekono estas la envio. » — Arthur Schopenhauer

	« Germanio por ni estas la plej grava lando en Eŭropo ne nur pro nia komerco kun ĝi, sed ankaŭ pro tio ke ĝi estas ŝlosilo al situacio en Rusio. Helpante al Germanio, ni povas ĉe nunaj cirkonstancoj estigi akuzojn kontraŭ ni pri perfido de Francio; sed se Francio estis nia aliancano, tia akuzo ne povas esti farita. » — Noticoj de la registaro de Britio. La 10-a de januaro 1922.

	« [pri ekstera politiko de Germanio] Defii ĉiujn; stariĝi sur ĉies vojo kaj fakte malfortigi tiel neniun. Kialo: manko de celo, bezono de montreblaj sukcesoj, eĉ se etaj, kaj konsidero de ĉiuj direktoj de publika opinio. » — Theobald von Bethmann Hollweg [1913]

Vidu ankaŭ

• Francio