Rainer Maria Rilke

• Du solecaj animoj renkontiĝas en mondo. Unu el tiuj animoj eligas plendadon, kaj petegas de l’nekonato konsolon. Kaj milde la fremdulo kliniĝas al ĝi kaj flustras : “Ankaŭ mi sidas en nokto” Ĉu tio ne ja estas konsolo?
• Eble ĉiuj drakoj de niaj vivoj estas princinoj, kiuj nur atendas vidi nin belaj kaj kuraĝaj. Eble en la plej profunda punkto ĉio terura estas la senhelpa, kiu volas helpon de ni.