Fuĝo

Fuĝo
Fuĝo
Aliaj projektoj
Fuĝo en Vikipedio
Fuĝo en Vikivortaro

Fuĝo estas ago de iu, kiu fuĝas, do forkuras por savi sin de reala aŭ imagata danĝero.

	« La amaso de la fuĝo estiĝas sekve de komuna minaco. Ĝi kuras, allogante kun si ĉiujn… Ili tiom multas, ke eĉ ne unu pensas ke la viktimo estas li. La amaso elanas for de la danĝero kaj ĉiu en ĝi estas trasorbita de la sento de proksimeco de saviĝo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« El ĉiuj formoj de la amaso, la fuĝo estas la plej larĝa laŭ amplekso. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« En tiu momento, kiam la kuranto komencas pensi nur pri si kaj en la aliaj vidi nur obstaklon, karaktero de la amasa fuĝo komplete ŝanĝiĝas kaj ĝi transformiĝas je sia kontraŭo — je paniko, je lukto de ĉiu kontraŭ ĉiuj, starantaj sur lia vojo. Plej ofte tiu transformiĝo okazas, kiam kelkfoje ŝanĝiĝas direkto de la fuĝo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Ne eblas supertaksi gravecon de la falintaj por unuiĝo de la amaso de la fuĝo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Trafinte sekurecon, la amaso [de la fuĝo] disfalas. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« La amaso de la fuĝo estas la plej stabila el ĉiuj formoj de la amaso: la restintaj teniĝas kune ĝis la plej lasta momento. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« …la amasan fuĝon homoj konis jam tiam, kiam ili vivis ankoraŭ je tre etaj grupoj. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« La plej antikva formo de influo de la ordono estas fuĝo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« La fuĝo estas la sola kaj lasta instanco, al kiu eblas apelacii kontraŭ la mortkondamno. Roro de leono, elirinta por ĉasi, estas efektive la mortkondamno; tio estas la sola sono de ĝia lingvo, komprenebla por ĉiuj ĝiaj viktimoj, kaj povas esti ke tiu kompreno estas la sola komuna, kion ili havas. La plej antikva ordono — tiu, kiu estis farita oble pli frue ol sur la Tero aperis la homo — estas la mortkondamno, instiginta la viktimon al fuĝo. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« La pafo, mortiginta apartan estaĵon, ne lasas en la pafinto senton de danĝero. La mortigita ne povas damaĝi lin. La ordono ja, minacanta per morto, sed ĉe tio ne mortiganta, lasas memoron pri la minaco. Iuj minacoj estas malplenaj, aliaj efektive efikas; nome tiuj lastaj neniam forgeseblas. Tiu, kiu fuĝis antaŭ la minaco aŭ subiĝis al ĝi aliel, nepre venĝos. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« [pri histerio] Fortaj atakoj de tiu ĉi malsano estas nenio alia kiel pluraj provoj de transformiĝo por fuĝo… Unu el plej oftaj estas la transformiĝo je la mortinto… Tio estas la plej centra el ĉiuj transformiĝoj… La cirkla formo de la fuĝo per transformiĝo donas al la histerio ĝian karakteran aspekton. Ĝi ankaŭ klarigas multecon de ligoj inter fenomenoj de la erotika kaj religia naturo, karakteran por tiu ĉi malsano. Perforta detenado ĉiam instigas al la fuĝo kaj la fuĝoprovoj ĉiam finiĝos per fiasko, se la detenanto estas sufiĉe forta… » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

	« Danke al transformiĝoj la ŝamano allogas spiritojn-helpantojn, kiuj devas al li subiĝi. Li mem kaptas ilin, igante helpi en liaj propraj entreprenoj. Ŝamanismo havas aktivan karakteron, la transformiĝoj servas ĉi tie por grandigo de propra potenco, ne por fuĝo de la superanta forto. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

« [pri melankolio] Ĝi aperas, kiam eblecoj de la fuĝo per transformiĝoj estas elĉerpitaj kaj ĉio rezultiĝas vane. En melankolio la homo sentas sin jam ĉasita kaj kaptita. Forgliti ne eblas: la transformiĝoj finiĝis, ne indas eĉ provi. La homo trairis malsupren: li estis predo, servis kiel manĝaĵoj kaj transformiĝis je kadavro aŭ ekskrementoj. La procezo de la progresanta senvaloriĝo de propra persono per transigado esprimiĝas je la kulposento. La germana vorto Schuld, tio estas kulpo, origine signifis, ke la homo troviĝas en la potenco de alia. Ĉu iu sentas sin kulpa aŭ sentas sin predo — baze tio estas la sama afero. La melankoliulo rezignas je manĝaĵo kaj klarigas per tio ke li ne meritas. Efektive li ja ne manĝas, ĉar li opinias ke li mem jam estas manĝita. Devigante lin manĝi, oni nur pli forte vekas en li tiun senton: lia buŝo estas kvazaŭ direktita kontraŭ li, la sento estas tia, kvazaŭ antaŭ li oni tenas spegulon. li vidas en ĝi la buŝon okupitan je manĝado kaj tio kion oni manĝas estas li mem. » — Elias Canetti, Amaso kaj potenco [1960]

Vidu ankaŭ

• Danĝero
• Minaco