Korupto

Aliaj projektoj
en Vikipedio
en Komuneja kategorio

• Potenco koruptas la malmulton, dum febleco koruptas la multon.
  • Power corrupts the few, while weakness corrupts the many.
  • Eric Hoffer
• Potenco emas korupti kaj senlima potenco koruptas senlime.
  • Power tends to corrupt and absolute power corrupts absolutely. (Letter to Bishop Mandell Creighton 3. April 1887)
  • Lordo Acton

« Prenadis ni [ŝmirmonon], vere, ke prenadis — kiu antaŭ dio ne pekas, antaŭ caro ne kulpas? sed ankaŭ diri, ĉu estus bone monon ne preni, sed ankaŭ aferojn ne fari? kiam oni prenis, do eĉ labori estas pli komforte, stimulite. Kaj nun, rigardas mi, oni nur babilas kaj ĉefe pri tiu malprofitemo, sed la afero ne videblas kaj la kamparano ne videblas ke restariĝas, nur ĝemas kaj ohas pli ol antaŭe. »   « Брали мы, правда, что брали кто богу не грешен, царю не виноват? да ведь и то сказать, лучше, что ли, денег-то не брать, да и дела не делать? как возьмешь, оно и работать как-то сподручнее, поощрительнее. А нынче, посмотрю я, всё разговором занимаются, и всё больше насчет этого бескорыстия, а дела не видно, и мужичок не слыхать, чтоб поправлялся, а кряхтит да охает пуще прежнего. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Guberniaj noticoj (1856—1857)

	« Mia, li diras, fraĉjoj, vorto estas tia, ke neniun aferon, eĉ se ĝi pli sanktas ol Pasko mem, ne indas fari senpage: almenaŭ unu groŝon, sed prenu, manon ne fuŝu. »   « Мое, говорит, братцы, слово будет такое, что никакого дела, будь оно самой святой пасхи святее, не следует делать даром: хоть гривенник, а слупи, руки не порти. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Guberniaj noticoj (1856—1857)

« Foje venis al li fantazio per unu fojo la tutan gubernion priprabi kaj do? Li traveturis, ne pigris, ĉiujn anguletojn, ĉe ĉiuj policistoj poŝojn inverse elturnis kaj tamen ne aŭdeblis murmurado, neniu plendis. Eĉ kontraŭe, oni ĝojis… Se tia homo prenos, do li ankaŭ protekti povos. Do al tia homo monon doni estas same kiel en lombardo ilin meti; eĉ pli profite, ĉar procentaĵoj pli altas. »   « Однажды пришла ему фантазия за один раз всю губернию ограбить и что ж? Изъездил, не поленился, все закоулки, у исправников все карманы наизнанку выворотил, и, однако ж, не слышно было ропота, никто не жаловался. Напротив того, радовались... Уж коли этакой человек возьмет, значит, он и защищать сумеет. Выходит, что такому лицу деньги дать все равно что в ломбард их положить; еще выгоднее, потому что проценты больше. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Guberniaj noticoj (1856—1857)

« “Kiun tio damaĝas! nu diru al mi, kiun? — ekkrias furioziĝinta ideologo-ŝtatoficisto, kiu en Granda Fasto dum la vivo neniam malfastaĵon manĝis, eĉ ne unu ŝmirmonon sen krucosigni sin prenis, kaj pri amo al la patrujo denaske ne parolis sen larmoj, — kiun damaĝas ke vino al la ŝtato ne po kvardek, sed po kvardek kvin kopekojn kontraŭ sitelo estas liverata!” »   « «Кому от этого вред! ну, скажите, кому? восклицает остервенившийся идеолог-чиновник, который великим постом в жизнь никогда скоромного не едал, ни одной взятки не перекрестясь не бирал, а о любви к отечеству отродясь без слез не говаривал, кому вред от того, что вино в казну не по сорока, а по сорока пяти копеек за ведро ставится!» » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Guberniaj noticoj (1856—1857)

« [negocisto rakontas] …kun la ŝtato ni pro tio preferas havi aferon, ke ĉi-tie, oni povas diri, risko tute ne ekzistas. Ĉu ĝustatempe aŭ ne ĝustatempe oni liveras — la ŝtato ĉion akceptas. Certe ĉi tie elspezoj ne mankas, sed ankaŭ la prezoj estas tute aliaj, ne kompareblaj al la kutimaj. Nu, ankaŭ pro tio tiu ĉu afero komfortas por ni, ke oni akceptas tie ĉion, oni povas diri, kun dia pardonemo. Antaŭnelonge mi peltojakojn al la ŝtato liveris; do ili nur odoron acidan havas, sed ĉio alia neniel meritas la peltojakan nomon — nura pasto! Se mi irus kun tiaj peltojakoj ne nur al bona komercisto, sed eĉ al bazaro — oni mokus min! Nu, al la ŝtato ĉio konvenas, pro tiu kialo ke konsumado tie estas granda. Jen foje mi farunon al la ŝtato liveris. Mi tiutempe jam surŝipigis: eknavigu kaj jen ĉio. Sed jen venis komizo de eksterlandaj negocistoj — donas bonan prezon. Pensadis mi, pensadis, kaj post krucosigni min, fordonis la tutan farunon al la komizo. Vanevaganto: Sed kio pri la ŝtato? Iĵburdin [negocisto]: Pri la ŝtato? Jen kiel: iris mi, post vendi la farunon, al skribisto de loka policejo kaj li al mi kontraŭ kvaronrublo tian atestilon verkis, ke eĉ mi mem miris. Kaj inundoj, kaj malprofundaĵoj tie; nur invado malamika mankis. Ĉiuj ridas. »   « ...с казной потому нам дело иметь естественнее, что тут, можно сказать, риску совсем не бывает. В срок ли, не в срок ли выставишь казна всё мнет. Конечно-с, тут не без расходов, да зато и цены совсем другие, не супротив обыкновенных-с. Ну, и опять-таки оттого для нас это дело сподручно, что принимают там всё, можно сказать, по-божески. Намеднись вон я полушубки в казну ставил; только разве что кислятиной от них пахнет, а по прочему и звания-то полушубка нет тесто тестом! Поди-ка я с этакими полушубками не токмо что к торговцу хорошему, а на рынок на смех бы подняли! Ну, а в казне все изойдет, по той причине, что потребление там большое. Вот тоже случилось мне однажды муку в казну ставить. Я было в те поры и барки уж нагрузил: сплыть бы только, да и вся недолга. Ан тут подвернулся приказчик от купцов заграничных цену дает хорошую. Думал я, думал, да перекрестимшись и отдал весь хлеб приказчику. Праздношатающийся. А как же с казной-то? Ижбурдин. С казной-то? А вот как: пошел я, запродавши хлеб-от, к писарю станового, так он мне, за четвертак, такое свидетельство написал, "то я даже сам подивился. И наводнение и мелководие тут; только нашествия неприятельского не было. Все смеются. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Guberniaj noticoj (1856—1857)

« …fine de la kvindekaj jaroj [de la 19-a jarcento] komenciĝis kontraŭ koruptuloj tre granda persekutado… Ŝajnis ke se ekstermi la ŝmirmonon kaj enloĝigi la mondon per nekorupteblaj policanoj, ekfluos riveroj da lakto kaj mielo, kaj aldone al ili enradikiĝos la vero… Sed ekde tiam nia imago grave larĝiĝis, kaj ni ne nur ne montras al korupto kiel al ulcero, sed eĉ ne interesiĝas scii, ĉu ĝi ĉesis aŭ ekzistas… “ŝmirmono” definitive mortis kaj sur ĝia loko naskiĝis “porcio”. »   « …в конце пятидесятых годов воздвигнуто было на взяточников очень сильное гонение... Казалось, что ежели уничтожить взятку и населить мир неумытными становыми приставами, то вдруг потекут реки млека и меда, а к ним на придачу водворится и правда... Но с тех пор понятия наши значительно расширились, и мы не только не указываем на взяточничество, как на язву, но даже не интересуемся знать, прекратилось оно или существует... «взятка» окончательно умерла и на ее место народился «куш». » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Pompadour-oj kaj Pompadour-inoj (1863—1874)

« La plej novaj modoj instruas pli aprezi en la homo ne heroecon aŭ kapablon elteni mankojn, kaŭzitajn de limigita ŝtata salajro, sed obeemon, adaptiĝemon kaj pretecon. Sed kio povas esti pli obeema, adaptiĝema kaj preta ol bona, bonkora koruptulo? Por ebleco preni plian kopekon li pretas adaptiĝi al iu ajn interna politiko, ekkredi je iu ajn dio. Hodiaŭ, surpreninte uniformon, li direktiĝas al katedralo por sin klini antaŭ la dio vera kaj morgaŭ — nur ordonu! — je la sama uniformo li iros al ekzekutejo kaj krios: krucumu! krucumu lin! »   « Новейшие веянья времени учат все более ценить в человеке не геройство и способность претерпевать лишения, сопряженные с ограниченным казенным содержанием, а покладистость, уживчивость и готовность. Но что же может быть покладистее, уживчее и готовнее хорошего, доброго взяточника? Ради возможности стянуть лишнюю копеечку он готов ужиться с какою угодно внутренней политикой, уверовать в какого угодно Бога. Сегодня, напялив мундир, он отправляется в собор поклониться Богу истинному, а завтра — только прикажите! — в том же мундире выйдет на лобное место и будет кричать: распни! распни его! » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Pompadour-oj kaj Pompadour-inoj (1863—1874)

« …pro kio inter nobeluloj malpli grandas ŝtelado ol inter ekzemple nia frataro, simpla popolo? — Pro tio ke la nobelulo havas pli da noblaj sentoj. Li hontas. Kaj ankaŭ inter la nobeluloj okazas ŝtelado, sed pro grandeco sia ĝi ne havas malestiman aspekton. Plejparte, pro nobleco, per grandaj porcioj. »   « …отчего между благородными меньше этого воровства, нежели, например, между нашим братом, простым народом? — Оттого, что у благородного более благородных чувств. Стыдится-с. А тоже и между благородными бывает воровство, только, по обширности своей, не имеет презрительного вида. Все больше, по благородству, крупными кушами-с. » — Miĥail Saltikov-Ŝĉedrin, Pompadour-oj kaj Pompadour-inoj (1863—1874)