Miguel de Unamuno

• Kaj la malbonaj konsekvencoj de doktrino povos pruvi, kiel maksimume, ke tiu doktrino estas malboniga, sed ja ne ke ĝi estas malvera.
• Ni vivas nur en memkontraŭecoj, kaj pere de memkontraŭecoj.
• pensisto, flagreto inter du eternoj da tenebro, tiam nenio estas pli abomena ol konscio.
• Kaj la raciismanoj ekklopodas konvinki la homon, ke estas motivoj por vivi kaj ke naskiĝinti estas konsolo, kvankam estos tempo, kiam fine de pluraj dekoj, centoj, aŭ milionoj da jarcentoj, ĉia homa konscio malaperintos. Kaj tiuj motivoj vivi kaj labori, tio kion kelkaj nomas humanismo, estas la miraklo de emocia kripleco.
• De tiu amo aŭ kompato al si mem, de tiu ega malespero pri ĉeso esti post via morto, vi venas je sentis saman kompaton, tio estas sama amo al viaj samuloj kaj fratuloj en samecparenceco.
• Ĉu mi ja vere rekomencu paroli al vi pri la tuta elvanteco de civilizo, de scienco, de arto, de bono, de vero, de justeco… de ĉiuj tiuj belaj konceptadoj, se elfine de ĉio tio, post kvar tagoj aŭ post kvar milionoj da jarcentoj – tio egalas – estas ne plu ekzistonta homa konscio por ricevi kulturon, sciencon, arton, bonon, veron, justecon kaj ĉio cetera ?
• Unuopuleco ne estas apartaĵa sed estaĵuniversala.
• Temas malpli pri serĉi la alvokiĝon, kiun ĉiu kredas adapta kaj kongrua je sin mem, ol farigi alvokiĝon el la utila loko tie, kie hazardo, aŭ fato, aŭ nia volo metis nin.
• Se la suno estus konscia estaĵo, ĝi konjekteble pensus, ke ĝi vivas por prilumi mondojn ; sed ĝi pensus ankaŭ, kaj plej precipe, ke la mondoj ekzistas, por ke ĝi ilin prilumu, ĝuu pro ilin prilumi, kaj vivu de tio. Kaj bone ĝi pensus.