|teksto = Ju pli malproksimen en la [[historio]]n ni retrorigardas, des pli ni vidas kiel individuo iom post iom malaperas sub ŝirmo de [[kolektiveco]].
|teksto = Ju pli malproksimen en la [[historio]]n ni retrorigardas, des pli ni vidas kiel individuo iom post iom malaperas sub ŝirmo de [[kolektiveco]].
|aŭtoro = [[Carl Gustav Jung]]
|verko = Psikologiaj tipoj
|origina teksto =
}}
{{Citaĵo
|teksto = …stato de subpremiteco de la individueco estas ne akiro de la plej novaj [[tempo]]j, sed inverse, postrestaĵo de tiu arkaika [[epoko]], kiam la individueco ankoraŭ tute ne ekzistis.
« …stato de subpremiteco de la individueco estas ne akiro de la plej novaj tempoj, sed inverse, postrestaĵo de tiu arkaika epoko, kiam la individueco ankoraŭ tute ne ekzistis. »
« ...la socio ne speciale aprezas la spiritajn heroaĵojn: ĝiaj premioj ĉiam estas aljĝataj pro atingoj, sed pro individueco, plej ofte ĝi estas premiata nur postmorte. »
« Oni senĉese gurdas ke el infano necesas eduki individuon. Kompreneble mi genuiĝas antaŭ tiu ĉi alta eduka idealo. Tamen kiu devas fari tion? Unuavice kaj precipe tio estas la plej ordinaraj nekompetentaj gepatroj, kiuj mem tre ofte dum duono aŭ eĉ dum tuta sia vivo restas grandparte la infanoj. »
« Dum la homo, perfidante sian leĝon, maltrafas eblecon iĝi individuo, li perdas sencon de sia vivo. Feliĉe la pardonema kaj longtolerema naturo neniam metis la demandon pri la senco de la vivo en la buŝojn de plejparto de la homoj. Kaj se neniu demandas, do ankaŭ respondi ne necesas. »