|teksto = Dum la [[Infanaĝo|infana]] etapo de la [[konscio]] de siaj [[problemo]]j ankoraŭ nenio dependas de la subjekto, la infano komplete dependas de siaj [[gepatroj]]. Kvazaŭ li ankoraŭ ne plene naskiĝis kaj estas ĉirkaŭita de la psikologia atmosfero de siaj gepatroj. La [[Psiko|psika]] naskiĝo kaj kun ĝi la konscia diferenciĝo disde la gepatroj kutime okazas nur en la periodo de la seksa maturiĝo, kune kun eksplodo de [[sekseco]]. Tiu fiziologia ŝanĝo estas akompanata de la psika [[revolucio]].
|aŭtoro = [[Carl Gustav Jung]]
|verko = Etapoj de la vivo
|origina teksto =
}}
}}
Linio 19:
Linio 26:
==El [[Zamenhofa Proverbaro]]==
==El [[Zamenhofa Proverbaro]]==
{{citaĵo|Se homoj mankas, infano ankaŭ estas homo.}}{{citaĵo|Infana inklino restas ĝis la fino.}}{{citaĵo|Infanoj kaj [[fiŝo]]j [[voĉo]]n ne havas.}}{{citaĵo|Malsaĝulo kaj infano parolas la veron.}}{{citaĵo|Patroj avaras, infanoj malŝparas.}}
{{citaĵo|Se homoj mankas, infano ankaŭ estas homo.}}{{citaĵo|Infana inklino restas ĝis la fino.}}{{citaĵo|Infanoj kaj [[fiŝo]]j [[voĉo]]n ne havas.}}{{citaĵo|Malsaĝulo kaj infano parolas la veron.}}{{citaĵo|Patroj avaras, infanoj malŝparas.}}
« Dum la infana etapo de la konscio de siaj problemoj ankoraŭ nenio dependas de la subjekto, la infano komplete dependas de siaj gepatroj. Kvazaŭ li ankoraŭ ne plene naskiĝis kaj estas ĉirkaŭita de la psikologia atmosfero de siaj gepatroj. La psika naskiĝo kaj kun ĝi la konscia diferenciĝo disde la gepatroj kutime okazas nur en la periodo de la seksa maturiĝo, kune kun eksplodo de sekseco. Tiu fiziologia ŝanĝo estas akompanata de la psika revolucio. »
« Io en mi estas infaneca. Mi ege ŝatas ludi. Mi ŝatas fantazii, uzi ĝisekstreme mian imagon. Mi ŝatas kredi je bono kaj belo, kaj tio estas karakterizo de multaj infanoj, kiuj ankoraŭ ne sufiĉe travivis por elreviĝi. Mi ŝatas raviĝi, miri, admiri. Kiam mi vidas belan floron, aŭ papilion, kiam mi aŭdas kanton aŭ muzikon, kiuj tuŝas mian koron, aŭ renkontas iun, kiun mi amas aŭ pretas ami, mi sentas tiun senton de mirindeco, de admiro, de raviteco, kiu kreas en mi grandan feliĉon, plenon de kontentiĝo, kiu al mi ege plaĉas. (Esperantlingva en la originalo) »
« Li bonege komprenis tion, kion la vento kunportis, kien ĝi ilin kondukis, ĝis kiaj sekretaj lokoj, kiuj neniam haviĝos plu tiun misterĉarmon dum la pludaŭro de l’vivo. Enfunde de li, ombro ĵetiĵas triste, kiel en tombo. ĉe tia nokto oni ekkuru, por eskapi el malĝojo. »