Antoine de Saint-Exupéry

• Ha ! la raveco de domo ne kuŝas en tio, ke tiu onin ŝirmas, aŭ onin plivarmigas, aŭ ke oni posedas ties murojn. Sed ja, ke ĝi estas lentege entavoligita tiunj stokojn da dolĉo. Ke ĝi konsistigas enfunde de l’koro tiun malhelan montblokon, el kio kiel fontoakvoj naskiĝas revoj. (en Tero de la Homoj)
• Oni kredas la homo libera. Oni ne vidas la ŝnuron, kiu kunligas lin al l’puto, kiu kunligas lin, kiel funiklo, je l’ventro de tero. (en Tero de la Homoj)
• Li estis libera, sed senlime, ĝis ne ankoraŭ sin senti pezi sur la tero. Al li mankis tiu pezo de la homaj rilatoj, kiu malhelpas la iradon, tiuj ploroj, tiuj porĉiamaj adiaŭadoj, tiuj riproĉoj, tiuj ĝuoj, ĉio, kion homo karesas, aŭ ŝiras ĉiafoje, kiam li ekfaras geston, tiuj miloj da ligaĵoj, kiuj lin alligas al la aliuloj, kaj kiuj igas lin peza. (en Tero de la Homoj)
• Leginti la saman libron, estas loĝinti la saman domon.
• Kiam vi donacas, vi ricevas pli on vi donas, ĉar vi estis nenio, kaj vi iĝas.
• Igu vian revon voru vian vivon, cele ke vivo vian revon ne voru.

Vidu ankaŭ La Eta Princo