Claude Lévi-Strauss

• Sola esper’ por ĉiu el ni, ne esti traktata kiel bruton de siaj similuloj, estas, ke ĉiuj siaj simululoj, kaj li kiel unua, agnoskas sin kiel suferivaj estuloj, kaj flegas en siaj plej internaj mensoj tiun kapablon je la kompato, kiu en stato natura anstataŭas leĝaron, etikon kaj virton, kaj sen praktiko de kiu, tion kompreni ni komencas, en stato socia ne povas esti leĝaro, etiko nek virto. Malproksima de prezento al homo nostalgiecan azilon, identiĝo al ĉiuj vivformoj, komencante per plej la humilaj, proponas al l’nuna homaro la fundamento de ĉia saĝo. (en libro de 1962)

• Tio kion mi konstatas, estas la detruegoj nuntempaj, estas la timiga malapero de la vivantaj specioj, cu vegetaj cu animalaj. Per sia denseco mem la homa specio vivas sub reiĝimo de ena venenigado. Kaj mi pensas pri la nuntempo, la mondo en kiu mi estas finiĝanta mian vivon, tio estas mondo kia mi ne amas. (en 2004)

• La tuta vilaĝo foriris la sekvan tagon en ĉirkaŭ tridek pirogoj, lasante nin solaj kun la virinoj kaj infanoj en la forlasitaj domoj.
  • Le village entier partit le lendemain dans une trentaine de pirogues, nous laissant seuls avec les femmes et les enfants dans les maisons abandonnées.