| « Ofte uzata esprimo ke la mortopuno estas praktikata nun nur en esceptaj kazoj estas ne tre ĝusta; ĉiuj la plej severaj punoj, kiuj anstataŭis la mortopunon, tamen plu havas ĝian plej gravan kaj esencan signon — la ĝismortecon, eternecon, kaj ili ĉiuj havas celon, hereditan de ili rekte de la mortopuno — forigon de la krimulo el normala homa medio por ĉiam, kaj la homo, farinta gravan krimon, mortas por la socio, en kiu li naskiĝis kaj kreskis, same kiel en la tempo de dominado de la mortopuno. En nia rusa leĝaro, relative humana, la plej severaj punoj, kriminalaj kaj korektigaj, preskaŭ ĉiuj estas ĝismortaj. Punlaboroj estas nepre akompanataj de ekzilo por ĉiam; la ekzilo estas terura ĝuste pro sia ĝismorteco; homo kondamnita al malliberulaj rotoj post fini la puntempon, se la komunumo malkonsentas akcepti lin en sia medio, estas ekzilata al Siberio; senigo de la rajtoj preskaŭ en ĉiuj kazoj havas ĝismortan karakteron ktp. Do ĉiuj plej severaj punoj ne donas al la krimulo eternan kvietiĝon en la tombo, ĝuste tion kio povus interpacigi mian senton kun la mortopuno, sed aliflanke la ĝismorteco, la konscio ke espero pri pli bona estas neebla, ke en mi la civitano mortis por eterne kaj ke neniuj miaj personaj penoj resurektigos lin je mi, ebligas pensi ke la mortopuno en Eŭropo kaj ĉe ni ne estas nuligita, sed nur vestita je alia, malpli abomena por la homa sento formo. Eŭropo estis tro longe alkutimiĝanta al la mortopuno por rezigni je ĝi sen longaj kaj penigaj prokrastoj. » | | « Часто употребляемое выражение, что смертная казнь практикуется теперь только в исключительных случаях, не совсем точно; все высшие карательные меры, которые заменили смертную казнь, все-таки продолжают носить самый важный и существенный признак ее, а именно — пожизненность, вечность, и у всех у них есть цель, унаследованная ими прямо от смертной казни, — удаление преступника из нормальной человеческой среды навсегда, и человек, совершивший тяжкое преступление, умирает для общества, в котором он родился и вырос, так же как и во времена господства смертной казни. В нашем русском законодательстве, сравнительно гуманном, высшие наказания, и уголовные и исправительные, почти все пожизненны. Каторжные работы непременно сопряжены с поселением навсегда; ссылка на поселение страшна именно своею пожизненностью; приговоренный к арестантским ротам, по отбытии наказания, если общество не соглашается принять его в свою среду, ссылается в Сибирь; лишение прав почти во всех случаях носит пожизненный характер и т. д. Таким образом, все высшие карательные меры не дают преступнику вечного успокоения в могиле, именно того, что могло бы мирить мое чувство со смертною казнью, а с другой стороны, пожизненность, сознание, что надежда на лучшее невозможна, что во мне гражданин умер навеки и что никакие мои личные усилия не воскресят его во мне, позволяют думать, что смертная казнь в Европе и у нас не отменена, а только облечена в другую, менее отвратительную для человеческого чувства форму. Европа слишком долго привыкала к смертной казни, чтобы отказаться от нее без долгих и утомительных проволочек. » |
Ekzilo al Siberio en Vikipedio
Ekzilo al Siberio en Komuneja kategorio
